Πολλές οι ιστορίες, οι αναφορές και οι μαρτυρίες που συνόδευσαν την ζωή του Θανάση Κλάρα ή αλλιώς πιο γνωστού ως Άρη Βελουχιώτη, του Πρωτοκαπετάνιου του Ε.Λ.Α.Σ. του ανθρώπου που έμελλε στο δεύτερο μισό της ζωής του να μπει με τον πιο εμφατικό τρόπο στις σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Γεννήθηκε στην Λαμία και από μικρό παιδί εξελίχθηκε σε έναν γεννημένο επαναστάτη και διαρκή πονοκέφαλο για γονείς και δασκάλους.
Στα 18 του χρόνια πηγαίνει στην Αθήνα για να σπουδάσει νομικά και γίνεται μέλος του ΚΚΕ ενώ στην Μεταξική δικτατορία φυλακίζεται για τα φρονήματα του στις φυλακές της Κέρκυρας. Εκεί παίρνει την απόφαση να υπογράψει δήλωση μετανοίας ώστε να αποφυλακιστεί και να συνεχίσει τον αγώνα έξω από την φυλακή, ενώ αργότερα με το ξέσπασμα του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρετεί σε ένα τάγμα ανεπιθύμητων στο μέτωπο… Αυτό ήταν κάτι που τον σημάδεψε μέχρι και το τέλος της ζωής του μια μέρα σαν σήμερα στις 16 Ιουνίου του 1945 σε μια ερημική κορυφή της Μεσούντας στην Άρτα, όπου έβαλε τέλος στη ζωή του με μια χειροβομβίδα, κυκλωμένος από δυνάμεις της χωροφυλακής και του στρατού.
“Έζησα 42 χρόνια και καλά και άσχημα…Σκεφτείτε τώρα τι θα κάνετε εσείς.. Γειά και χαρά σας.” φαίνεται να ήταν τα τελευταία του λόγια, τα λόγια ενός ανθρώπου που θαύμαζε όσο κανείς άλλος από τους συναγωνιστές του τους Ήρωες του 1821 και μιλούσε πολλές φορές για την διχόνοια που έσπειραν ανάμεσα τους, οι Άγγλοι και οι ξένες δυνάμεις στα χρόνια μετά την Επανάσταση.
Δυο μήνες πριν, τον Απρίλιο του '45 η 11η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, θα προχωρήσει στην αποκήρυξη και στη διαγραφή του Άρη γιατί δεν αποδέχτηκε τη Συμφωνία της Βάρκιζας. H απόφαση θα κρατηθεί κρυφή και θα δημοσιευθεί στον «Ριζοσπάστη» η τελεσίδικη καταδικαστική κρίση του Πολιτικού Γραφείου ακριβώς την ίδια ημέρα που ο Βελουχιώτης έπεφτε νεκρός στη Μεσούντα, με τον άθλιο τίτλο: «Η προδοσία του Βελουχιώτη»!
Την είδηση του θανάτου του αρχηγού θα επιβεβαιώσει και ο «Ριζοσπάστης»: Το δημοσίευμα της Τρίτης 19 Ιουνίου στη δεύτερη σελίδα έφερε τον τίτλο: «Ο Άρης αυτοκτόνησε αφού τραυματίστηκε σε συμπλοκή με Άγγλους, Εθνοφύλακες και μοναρχικούς ληστοσυμμορίτες». H ανταπόκριση από τη Λάρισα σημείωνε ότι «κατά τη διάρκεια της μάχης ο Άρης τραυματίστηκε και για να μη συλληφθεί αιχμάλωτος αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα της οποίας προκάλεσε την έκρηξη». Και κατέληγε: «Με την ίδια χειροβομβίδα σκοτώθηκε και ο Τζαβέλλας. Ωστόσο οι τότε επίσημες αναφορές του Στρατού λένε ότι ο Βελουχιώτης έπεσε νεκρός από τα πυρά των διωκτών του. Η ουσία είναι ότι ο Άρης Βελουχιώτης από εκείνο το βράδυ καβάλησε στο φαρί του και καλπάζει από τότε στα σύννεφα του μύθου.
Ο (ίδιος ο) Νίκος Ζαχαριάδης από την εξορία το 1962 λέει άλλα: «Ο Άρης ήταν ένας άξιος καπετάνιος. Λαϊκός αγωνιστής. Ήταν και έμεινε θρύλος. Άξιος αρχηγός του ΕΛΑΣ. Ένα ατίθασο και λογικό παλληκάρι. Ήταν ο νέος Καραϊσκάκης. Τον θυσίασα μπροστά στο τείχος της τότε Κ.Ε. του ΚΚΕ. Έχω βαριά την ευθύνη γι’ αυτό κι έχω ένα ασήκωτο βάρος στη συνείδησή μου»!
Όταν προσωπικά το 2011 βρέθηκα στο χωριό Κεραμίδι Τρικάλων και μίλησα με τον Μπαρμπαγιάννο, έναν από τους γνωστούς Μαυροσκούφηδες του, μου είπε για εκείνον ότι αυτοί που τον διέγραψαν από το ΚΚΕ ήταν και αυτοί που τον εκτέλεσαν πρώτοι πριν ακόμα από τους διώκτες του… Ο Άρης μου είπε έγινε θρύλος, έγινε όνομα ξακουστό σαν τους Καπεταναίους του 1821 στα ελληνικά βουνά, ήταν και έμεινε το παιδί του ελληνικού λαού, αυτός που μπορούσε να κάτσει και να μιλήσει με έναν χωρικό, να πιει ένα τσίπουρο και να μιλήσει την δική του γλώσσα.
Τον ρώτησα για όσα έλεγαν γι’ αυτόν ότι ήταν Βάρβαρος, σφαγέας, δολοφόνος και βίαιος; Ο Μπαρμπαγιάννος μου απάντησε με την γνωστή ιστορία της κότας που είχε κλέψει ένας αντάρτης για να φάει και ο ιδιοκτήτης παραπονέθηκε στον Άρη και εκείνος τιμώρησε τον Αντάρτη με βουρδουλιές, λέγοντας του ότι εμείς είμαστε στρατός που πολεμάει τον κατακτητή και δεν κλέβουμε το βιός του λαού.
Ίσως τελικά να μην ενόχλησαν τόσο οι πράξεις του Άρη Βελουχιώτη σε μια περίοδο πολεμικής σύγκρουσης και τεταμένων καταστάσεων, αλλά περισσότερο να ερέθιζαν την ντόπια αστική αντίδραση τα λόγια του και τα όσα είπε στον περιβόητο λόγο του στην Λαμία, τον Οκτώβριο του 1944.
“Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύονται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή!
Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.
Πάρτε ένα παράδειγμα, απ’ αυτό που γίνεται στα χωριά: Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος».
Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.
Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!
Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.”.
Ο Μπαρμπαγιάννος μου μίλησε και για ιστορίες σε ένα χωριό στην Ευρυτανία μέχρι το 1982 όπου οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού, γνώριζαν την ύπαρξη ενός μοναχικού ηλικιωμένου στο παλιό σπίτι κοντά στο ποτάμι… Έλεγαν ότι ήταν ο Άρης Βελουχιώτης και πέθανε 2 χρόνια αργότερα σε βαθιά γεράματα, χωρίς ταυτότητα και χωρίς καμία απολύτως συναναστροφή… Ο άνθρωπος που αμφισβητήθηκε, κατηγορήθηκε, τραγουδήθηκε, αντιστάθηκε, αυτοκτόνησε, κρεμάστηκε και κανείς δεν ξέρει αν οι πιο πάνω εικασίες και φήμες ήταν αληθινές…
Οι ιστορικές ευθύνες του ΚΚΕ σε σχέση με την ηθική αποκατάσταση, το όνομα και την πολιτική προσωπογραφία του Άρη Βελουχιώτη παραμένουν μέχρι σήμερα καθώς μπορεί τον Νοέμβριο του 2011 η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ αποφάσιζε την πολιτική, αλλά όχι την κομματική αποκατάσταση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη. Η απόφαση εκείνη, που συνέπεσε με την πλήρη (πολιτική και κομματική) αποκατάσταση του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, είχε ξεκινήσει έναν μεγάλο κύκλο ιστορικών και πολιτικών συζητήσεων. Επτά χρόνια αργότερα, το ίδιο κομματικό όργανο αποφασίζει να αποδώσει ξανά τον τίτλο του κομματικού μέλους στον Άρη, 73 χρόνια μετά τον θάνατο και την αποκήρυξή του, δίνοντας το έναυσμα για έναν νέο γύρο αντιπαράθεσης. Η απόφαση του 2011 ήταν ξεκάθαρη: «Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας» αναφερόταν χαρακτηριστικά.
Για τον Ελληνικό Λαό και την Αριστερά ο Άρης Βελουχιώτης ή ο Θανάσης Κλάρας ήταν ένα δικό τους παιδί, ένα δικό τους σπλάχνο και γέννημα που άλλαξε όνομα και ζωή ένα ξημέρωμα πάνω στο βουνό, μαζί με άλλα 26 άτομα και έγινε Άρης από το μυθολογικό όνομα του Θεού του Πολέμου και Βελουχιώτης από το όνομα του Χωριού (Βελούχι- Βοιωτίας) όπου βρήκε καταφύγιο την πρώτη φορά…Ήταν ότι ήταν ο Ελληνικός Λαός...Αντάρτης- Κλέφτης -Παλικάρι...
0 Σχόλια