Ποίημα του Περικλή Ρεϊζη
Η θλίψη των γεμάτων ποτηριών…
Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, τώρα που χωρίς καμιά ΔΙΑ-θεση προσμονής κάποιου κέρδους… έτσι κι αλλιώς ανισορροπία το κέρδος …κάθε φορά που κέρδιζες… κάποιος άλλος χρειάστηκε να χάσει!!!Θα τα λύσει όλα ο χρόνος στο διάβα του…
<<Κοντεύει ο καιρός που θα τα ξεχάσουν όλα..
κοντεύει ο καιρός που θα σε ξεχάσουν όλοι..
Να στοχάζεσαι πάντοτε ότι σε λίγο
θα είσαι ο κανένας στο πουθενά!!! Όπως έλεγε ο αυτοκράτορας φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος:
Μην ανησυχείς λοιπόν τώρα … είναι αδιάφορο ποιος και τι , από σένα θα θυμάται!!!
Τώρα αν μας ρωτήσουνε τι κάνουμε εμείς οι Επικούρειοι που ούτε τον θάνατο φοβόμαστε;
Εμείς θα τους απαντάμε: θυμόμαστε στιγμές και ανθρώπους
σαν Ινδιάνοι ανιχνευτές θα κοιτάμε για αχνάρια …
Για το αποτύπωμα που άφησαν στην καρδιά μας…
Μονοπάτια και σοκάκια οι καρδιές των ανθρώπων
Για να τις περιδιαβαίνουμε με αγάπη και ευαισθησία
Χωρίς να τις πατάμε ή να τις εξουσιάζουμε!!!
Το μυαλό του πήγε στον Βασίλη τον αιώνιο έφηβο να τραγουδάει
‘’περπάτα ελαφρά γιατί πατάς τα όνειρά μου…
Όποιος θέλει να εξουσιάζει κατά βάθος είναι μισός άνθρωπος
Και αδύναμος γιατί δεν καταλαβαίνει πως η ευτυχία μας περνάει
μέσα απ’ τους άλλους ανθρώπους… θα πρέπει να μάθουμε όλοι να ζούμε
‘’μες την ανοχή των άλλων’’ και από το άνθρωπος να φτάσουμε στο συν- άνθρωπος!!!
Αν λοιπόν μας ρωτήσει κανείς τι κάνουμε; Αυτό να τους πεις:
Μετράμε στιγμές και ανθρώπους ανάλογα με το μπόι τους που ανάστημα έγινε …
Και ίσως θα ήταν καλό να φέρναμε στα μάτια μας… την εικόνα των γεμάτων ποτηριών αφημένα στο τραπέζι!!!
Πάντα μια θλίψη είχε στα μάτια όταν έβλεπε τα γεμάτα ποτήρια που δεν αξιώθηκαν
να υψωθούν και ευχές και γέλιο και χαρά να γίνουν των ψυχών!!!
Να ακουστεί στην υγεία μας και γέλιο να φέρουν και χαρά τώρα στα πρώτα ανταμώματα (προσωρινά μάλλον) της μετά covid εποχής …που έξοδο φαντάρων θα θυμίζει μετά από στέρηση εξόδου ή φυλακή…
Για όσα ποτήρια δεν τσουγκρίσαν
Για όσα δεν έγιναν ευχή
κοίτα να ανοίξεις την καρδιά σου
εκεί είναι τα σύνορα ντροπή …( πληγή..)
Για όσα υπόσχεση δεν γίναν…
να περπατήσουνε μαζί…
για όσα εγώ μεγάλα μείναν
κονταίνει η αγάπη, κάθε αυγή…
Για όσα χαμόγελο δεν γίναν
Στα στόματα τα παιδικά
Συνενοχή σου η Βία, η φτώχεια
μη μου μιλάς για ιδανικά..
Μια χαραμάδα του ήλιου άσε
Μια φέτα ζυμωτό ψωμί
Σάλτσα στη μούρη να κολλήσει
Τα απλά ομορφαίνουν την ζωή!!!
Κεντάει ο Ιούλιος φεγγάρια
Και ένα ποτήρι η ζωή
να μην ξεχνάς να το τσουγκρίζεις
είμαστε ακόμα ζωντανοί … {να παίρνεις μέρος στη γιορτή}
RE.pe Pepliwths κατά κόσμον Ρεΐζης Περικλής
Μια στο πεζό και μια στην ποίηση,,,
**το ποίημα είναι κατοχυρωμένο**
Πέπλος 17 Ιουλίου 2021
0 Σχόλια