Δυο χιλιάδες χρόνια και κάτι ακόμα,
οι άνθρωποι γιορτάζουμε την γέννηση του Χριστού, αλλά ζούμε μακρυά απ’όσα είπε και όσα δίδαξε.
Μέρες αγάπης, αλλά με όσους ταιριάζουμε.
Μέρες αλληλεγγύης, αλλά μόνο για όσους γνωρίζουμε.
Μέρες με δώρα, αλλά με τα μάτια ανοιχτά στις βιτρίνες και κλειστά μπροστά στα δώρα που δεν έχουν τιμή.
Μια κοινωνία όπου το λουστρίνι πατά στα ίδια πεζοδρόμια με τις τρύπιες σόλες.
Μια ανθρωπότητα όπου, κάποιοι από εμάς, πίνουμε πλάι σε στολισμένα δένδρα και οι πολλοί ψάχνουν ένα δένδρο να κλαδέψουν για να ζεσταθούν.
Μια ανθρωπότητα που γιορτάζει την Γέννηση και την Ανάσταση, παραλείποντας το «ανάμεσα» που ήταν τριάντα τρία χρόνια Αγάπης και ανθρωπιάς.
Συγχωρέστε μας φτωχοί και αφημένοι, όσους νοιαζόμαστε μα δεν αρκούμε κι όσους μπορούν μα είναι τυφλοί.
Χαμπάρι δεν πήραμε τι είπε ο Χριστός που γεννήθηκε σε μια φάτνη, ανάμεσα σε άχυρα.
Μας έπνιξαν τα παλάτια, τα στολίδια, τα ψώνια, τα λεφτά και κάθε λογής καλύμματα που φτιάξαμε για να σκεπάζουμε τις πομπές μας.
Τέτοιοι είμαστε, τόσο πολύ αποτύχαμε.
Υποκριτές και Φαρισαίοι παραμείναμε, σαν να μην πέρασε ποτέ ο Χριστός απ’τη γη.
Συγχωρέστε με φίλοι μου που δεν συμπαρίσταμαι στις γιορτές των απάνθρωπων.
Και τούτα τα Χριστούγεννα προσεύχομαι για τα τρύπια παπούτσια, για τις άδειες κατσαρόλες, για τους κατατρεγμένους που απέμειναν άστεγοι ανάμεσα στα στολισμένα σπίτια.
Σε όσους αγαπούν τους ανθρώπους, εύχομαι ολόψυχα ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
Γιώργος Κ. Παναγιωτόπουλος
23/12/21
0 Σχόλια