Του ΖΗΝΩΝΑ ΣΙΕΡΕΠΕΚΛΗΑργοπορημένα, καρδιακέ μου φίλε -αφού την είδηση του θανάτου σου την έλαβα με κάποια καθυστέρηση- γράφω το επιμνημόσυνο τούτο σημείωμα για να αινέσω το αειθαλές πατριωτικό σου πνεύμα.
Ένα ήταν το πάθος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Με αυτό (και γι’ αυτό) γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Ένας υπερήφανος ευπατρίδης όσο λίγοι. Ολόκληρος αφοσιωμένος στον σκοπό και στο χρέος να συμβάλει στην ανατροπή των αιτίων που κρατάνε τον Ελληνισμό σκυμμένο.
Πάλεψε με όλα τα προσωπικά χαρίσματα που του διέθεσε η ποντιακή του ρίζα για την ανόρθωση, να βγουν Ελλάδα και Κύπρος από την μιζέρια της ηττοπάθειας και της απαξίωσης.
Γνωριστήκαμε και σφόδρα φιλέψαμε στα άραχλα χρόνια της δικτατορίας στην Ρώμη, όπου εκείνος σπούδαζε πολιτικές επιστήμες κι εγώ αρχιτεκτονική κατά την πενταετία 1976-1981. Μας είχε φέρει κοντά η κοινή αγωνία για ελευθερία. Εκείνος στο ΠΑΣΟΚ, εγώ στην ΕΔΕΚ συνάψαμε μια φιλική σχέση η οποία στάθηκε πάνω και πέρα από τις θλιβερές κομματικές εκπτώσεις που ακολούθησαν.
- Κλείνω το παρένθετο για την γνωριμία και τα χρόνια της Ρώμης, τα γεμάτα από το άρωμα των αγώνων κατά των δικτατοριών σε όλο τον πλανήτη (ο Μιχάλης με εισήγαγε στον υπέροχο αντιστασιακό κόσμο της Λατινικής Αμερικής και των Κούρδων αγωνιστών, καθώς εγώ του άνοιξα νέες πόρτες στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Φατάχ και των Παλαιστίνιων).
Επιστρέφω λοιπόν στο εγκωμιαστικό κίνητρο που μου έβαλε την πέννα στο χέρι.
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης θα παραμείνει στην ιστορία της ελληνικής συνέχειας για πολλούς λόγους. Για την αδιάλλακτη εμμονή του σε αρχές και αξίες (όταν σύσσωμη σχεδόν η ύστερη πασοκική εξουσία έσπευδε να εξαργυρώσει τις πλαστές επιταγές Σημίτη), για τον πρωτότυπο διεθνισμό του και για το τολμηρό όραμα του για μια Ελλάδα εθνικής αυτάρκειας και πολιτιστικού μεγαλείου.
Βεβαίως, κατοχυρωμένη είναι η εθνική του προσφορά, αφού σε αυτόν οφείλεται η πρωτοβουλία βάση της οποίας η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε, το 1994, την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Επίσης κατοχυρωμένη είναι και η συμβολή του στην σύνταξη της Ιδρυτικής Διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβριο του 1974.
Ο Μιχάλης ως ολοκληρωμένος αγωνιστής υπήρξε όχι μόνο δραστικός ακτιβιστής αλλά και διανοούμενος. Με σκέψη φύση βαθυστόχαστη και γνωρίζοντας την μεγάλη σημασία του γραπτού συνέγραψε 27 βιβλία πολιτικού, κοινωνικού, ιστορικού και πολιτιστικού στοχασμού.
- Θυμάμαι την χαρά του όταν πρωτοερχόμενος στην Κύπρο, για την οποία η αγωνία του υπήρξε μεγαλύτερη ακόμα και από του πιο ευαίσθητου Κυπρίου, δίδοντας μου το βιβλίο του με τίτλο ‘Ρωμανία, η αρχιτεκτονική μιας νέας πόλης» μου είπε: το βιβλίο αυτό το έγραψα σκεφτόμενος εσένα και τις συζητήσεις μας για τη αρχιτεκτονική στην Ρώμη.
Είχε μια βαθιά εκτίμηση για την πολιτική σημασία του ανθρωποποίητου χώρου ως αποτέλεσμα του ότι, τα χρόνια των σπουδών μας στην αιωνία πόλη, είχε σε ολόκληρη την χώρα ανθίσει μια συγκεκριμένη θεωρητική αντίληψη για την εγγενή σχέση πόλης, πολιτισμού και πολιτικής, γνωστή με το όνομα Ιταλική Σχολή (Cacciari, Tafuri, Rossi, Dal Co, κ.α.)
ΠΗΓΗ
0 Σχόλια