Τι δεν ακούσαμε, τι δεν διαβάσαμε, τι δεν γράφτηκε τον τελευταίο χρόνο σε site και Social Media αναφορικά με την πρεμιέρα της ταινίας "Υπάρχω" που αναφέρεται στη ζωή του τεράστιου Στέλιου Καζαντζίδη...
Μαζί με το υπόλοιπο καστ της ταινίας, τι δεν γράφτηκε για τον πρωταγωνιστεί που ενσαρκώνει τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον καλλιτέχνη Χρήστο Μάστορα...Ότι δεν είναι επαρκής, ότι δεν φέρνει στον Καζαντζίδη και άλλα τέτοια φαιδρά...
Καταρχάς μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η ταινία είναι βασισμένη σε γεγονότα από την ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη και αναφέρεται σε αυτή; μπορούμε να ξεχωρίσουμε ότι η ταινία αναπαριστά την ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη και ότι δεν μπορεί απλά να νεκραναστήσει κανέναν...
Διάβασα και άκουσα τόσα πολλά το τελευταίο διάστημα της κινηματογραφικής πρεμιέρας, για τις ερμηνευτικές ικανότητες και την εικόνα του Χρήστου Μάστορα, ως Στέλιου Καζαντζίδη, που πραγματικά μπήκα στην κινηματογραφική αίθουσα με κάποια προκατάληψη...
Ομολογώ όμως πραγματικά, ότι ο Χρήστος Μάστορας και το υπόλοιπο καστ των ηθοποιών, πέτυχαν κάτι το αδιανόητα όμορφο, μελωδικό και αρμονικό που συνολικά διαμορφώνει μια ταινία βιογραφίας ως σύγχρονο ένα κινηματογραφικό μνημείο, στην προσπάθεια η νεότερες γενιές να γνωρίσουν για πρώτη φορά ή ακόμα περισσότερο την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.
Έχει γίνει σε ότι έχει να κάνει με την ταινία, μια πραγματικά τίμια προσπάθεια, μια προσπάθεια με σεβασμό στην μεταφορά της ζωής και την απόδοση του Στέλιου Καζαντζίδη και ο ίδιος ο Χρήστος Μάστορας κατάφερε όπως δείχνει η ταινία μόνο με τον σεβασμό της προσπάθειας να ερμηνεύσει κινηματογραφικά τον καλύτερο Στέλιο Καζαντζίδη, που θα μπορούσαμε να δούμε στην μεταφορά της ζωής του στην μεγάλη οθόνη...
Ο ίδιος ο Χρήστος Μάστορας, κατάφερε κατά την δική μου γνώμη να πετύχει και κάτι άλλο στο κινηματογραφικό πανί...Κατόρθωσε να δείξει πως ο Στέλιος Καζαντζίδης τσαλακωνόταν και δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί και ο ίδιος...Δεν φοβήθηκε να φορέσει το καπέλο του ψαρά και να στήσει παραγάδι, δεν φοβήθηκε να ψήσει τα ψάρια στην χόβολη, δεν φοβήθηκε να πιει τσίπουρο από το μπουκάλι, να καπνίσει με τα μάτια κατακόκκινα, δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί στη ταβέρνα της Καλογρέζα τρώγοντας λαίμαργα το τας κεμπάμπ, μετά το βραδινό πρόγραμμα, μιας και ο ίδιος ο Στέλιος έτσι ξεκίνησε το τραγούδι για τα ναύλα κάθε Σάββατο και ένα πιάτο τας κεμπάμπ με πατάτες...
Η ταινία θα αγαπηθεί ακριβώς για τον ίδιο λόγο που αγαπήθηκε και ο Στέλιος Καζαντζίδης, γιατί πολύ απλά δεν τραγούδησε μόνο τους πόνους, τις λαχτάρες, τις δυστυχίες, τους καημούς και τις αδικίες των ανθρώπων μέσα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής με αποκορύφωμα τον ίδιο τον έρωτα αλλά γιατί πάνω απ' όλα ο Στέλιος Καζαντζίδης τα ζούσε όλα αυτά σε όλη την διάρκεια της ζωής του και όχι μόνο πριν ή μετά από το τραγούδι αλλά παράλληλα...
Φιλότιμο και αγάπη για το τραγούδι είχαν πάντα παράλληλους δρόμους στην ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη...Άσχετα αν πολλές φορές σε αυτή την κούρσα το ένα προσπαθούσε να νικήσει το άλλο και θύμα πάντα ο ίδιος ο Στέλιος, που έβρισκε ηρεμία μόνο διπλά στην θάλασσα...
0 Σχόλια