Ειλικρινά δεν είχα σκοπό για πρώτη φορά φέτος από το 2015 και μετά, να γράψω κάποιο άρθρο με αφορμή την σημερινή ημέρα...Όμως δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα που κυκλοφόρησαν στον τύπο, με παρακίνησαν να γράψω.
Δεν θα σταθώ καθόλου στην σημασία της σημερινής ημέρας, την ιστορική διαδρομή, τα πολιτικά γεγονότα του 2015 ή τα πεπραγμένα τις διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, άλλωστε για όλα τα παραπάνω έχω αρθρογραφήσει πολλές φορές. Θα σταθώ όμως ως αφετηρία στα δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα που κατά την δική μου ασήμαντη και ταπεινή γνώμη, φωτογραφίζουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο την κρίση του πολιτικού προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα, την βαθιά πολιτική και ταυτοτική ύφεση που διανύει η ελληνική Κεντροαριστερά και το πραγματικά δυσοίωνο μέλλον που διαγράφεται μπροστά μας.
Τα δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα είναι τα εξής: Το μεν πρώτο η κοινή παρουσία του κ. Γερουλάνου από το ΠΑΣΟΚ, της κας Γεροβασίλη από τον ΣΥΡΙΖΑ και της κας Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά, στην προχθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του κ. Ψαρρά, όπου πραγματοποιήθηκε και μια συζήτηση για την κρίση στον προοδευτικό χώρο, την ανάγκη κοινής σύμπραξης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και τα ζητήματα του κράτους δικαίου...
Το δεύτερο ήταν το φωτογραφικό στιγμιότυπο του πρώην Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Βουλή και στα πίσω έδρανα, των πρώην Πρωθυπουργών να συμπεριφέρεται πραγματικά σαν ''πρώην'' που δεν έχει ούτε διάθεση να επιστρέψει, ούτε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση...Χαμόγελα, καλή διάθεση και απόσταση από την δημόσια συζήτηση με σαφείς προτάσεις δυστυχώς και λυπάμαι που το λέω...
Αυτές οι δύο εικόνες, αυτά τα δύο φωτογραφικά καρέ όσο κι αν δεν θέλουν κάποιοι να το παραδεχτούν δημόσια, αποτελούν την απόλυτη εικόνα προσωποποίησης σε γεγονότα, της κρίσης που βιώνει και θα συνεχίσει να βιώνει ο προοδευτικός πολιτικό κόσμος, μέχρι και την κορύφωση του το επόμενο διάστημα όπου όσο κι αν αισιοδοξεί από την διατήρηση των δημοσκοπικών και εκλογικών δυνάμεων, χάνει την ζωτική ευκαιρία, χάνει το ζωτικό όραμα, χάνει το ζωτικό χρέος στην ιστορία, στην πατρίδα και στην κοινωνία...Το χρέος της διακυβέρνησης και του Αριστερού Προοδευτικού οράματος, στην εξουσία.
Όσο συνεχίζεται το σύνδρομο των βιβλιοπαρουσιάσεων, των κλειστών παρεών, σε βιβλιοπωλεία, μικρές συγκεντρώσεις και η ανάγκη ανεξάντλητης συζήτησης στο πρίσμα ''να τα λέμε μεταξύ μας'', ''να συμφωνούμε'', ''να χειροκροτεί ο ένας τον άλλον και στο τέλος και μια κοινή φωτό όλοι μαζί'', τόσο η κοινωνία με τις πραγματικές αγωνίες που δεν την ενδιαφέρει καμία συζήτηση για τον προοδευτικό χώρο, για το αν θα συμπράξει, αν θα κατέβει σε κοινά ψηφοδέλτια, αν θα προβεί σε δημιουργία λαϊκού μετώπου, τόσο θα πηγαίνει αντίθετα σε λύσεις αντισυστημικές και ακραίες...
Η κοινωνία η ίδια έχει δείξει την αποδοκιμασία της στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά παράλληλα έχει δώσει και μια εντολή στην Κεντροαριστερά να ανασκουμπωθεί, να οργανωθεί, να συμμαχήσει και να αφήσει τις ιδιοτέλειες στην άκρη. Κάτι που δεν γίνεται και δεν θα γίνει μιας και οι ταμπέλες των κομματικών μαγαζιών στέκουν πιο ψηλά απ' όλα και η δικαιολογία της συζήτησης σε προγραμματική βάση παραμένει ως η εύκολη και διαχρονική δικαιολογία, ώστε ο καθένας να κρατήσει το δικό του ''καπετανάτο'' όσο υπάρχει πολιτική πίτα και όσο αυτή η πίτα μοιράζεται, γιατί κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει με αυτά τα σκεπτικά
Και από την άλλη, ένα ξεσπάθωμα μέσω του ''Χ'' του εκδότη Κώστα Βαξεβάνη, εναντίον του Αλέξη Τσίπρα που δυστυχώς είτε το θέλουμε είτε όχι μπήκε σε αυτή την λογική των βιβλιοπαρουσιάσεων, των ουδέτερων ομιλιών προβληματισμού, της διεθνούς αρθρογραφίας και μιας γενικής συμπεριφοράς απόλυτα στα καλούπια ενός πρώην Πρωθυπουργού, ακριβώς σαν τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά έτσι και τώρα ο Αλέξης Τσίπρας, δυστυχώς συμπεριφέρεται ακριβώς σαν ένας ''πρώην'' πρωθυπουργός με καμία διάθεση να επιστρέψει πολιτικά ενεργά, για την δημιουργία ή την σύσταση ενός πολιτικού φορέα για την ώρα και με τα μέχρι τώρα δείγματα...
Το ότι ιδρύθηκε ένα ινστιτούτο, το οποίο απλά στέλνει ενημερωτικά email στα μέλη του δεν μου λέει κάτι, όπως και δεν μου λένε κάτι οι αόριστες θεματικές εκδηλώσεις και οι χλιαρές ομιλίες χωρίς αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, υπό το αφήγημα σκέπης προτάσεων παραγωγής πολιτικής... Αυτές τις προτάσεις μπορεί να τις κάνει και η ίδια η κοινωνία, που ζει την πραγματικότητα στο βιολογικό της πετσί καθημερινά από την ακρίβεια, την ανασφάλεια, την έλλειψη διαφάνειας και μια σειρά αλλά...
Το θέμα είναι πέραν από την λύση να μπεις και μπροστά, να γίνεις το πρόσωπο και η εναλλακτική, γιατί τα υπόλοιπα είναι ημίμετρα και τα ημίμετρα δεν ταιριάζουν στο πνεύμα της Αριστεράς...
Ορθώς λοιπόν από ένα σημείο και μετά και σε ορισμένα σημεία ξεσπάθωσε ο Κώστας Βαξεβάνης, χωρίς να ξέρω τι έχει υπάρξει, τι έχει προηγηθεί ή τι έχει ακολουθήσει...Έθεσε όμως μέσω του ''X'' κατά την γνώμη μου κάποια ζητήματα, πρώτον γιατί δεν τοποθετείται ανοιχτά και ξεκάθαρα ο Αλέξης Τσίπρας για την κεντροαριστερά και το πολιτικό του κεφάλαιο, στον ελληνικό λαό γενικά και δημόσια και επίσης κάτι εξίσου σημαντικό αν δεν θέλει να το κάνει αυτό δημόσια, τουλάχιστον χρωστάει μια ξεκάθαρη κουβέντα και μια σαφή εξήγηση σε όσους τον στήριξαν από το 2012 ως δημοσιογράφοι, ψηφιακοί εκδότες ρεπόρτερ, αρθρογράφοι και πολιτικοί αναλυτές...
Απλός κόσμος που μέχρι και σήμερα του έχουν καλλιεργηθεί προσδοκίες και ελπίδες...Σαφώς απ' όσα γνωρίζω και έχω διαβάσει ο Κώστας Βαξεβάνης δεν ήταν απλά ένας εκδότης που στήριξε τον Αλέξη Τσίπρα προς την Πρωθυπουργία το 2015, αλλά στάθηκε δίπλα του με κόστος καθ' όλη την διάρκεια της κυβερνητικής εξουσίας μέχρι και το 2019 αναδεικνύοντας και το κυβερνητικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ τότε αλλά και την αναξιοπιστία της ΝΔ , μέσα σε ένα μιντιακό περιβάλλον βαθιά Αντι- ΣΥΡΙΖΑ και Αντί- Τσίπρας ... Κάτι το οποίο έκαναν όλοι όσοι τότε που τάχθηκαν σε αυτή την προσπάθεια, να στηριχθεί ο πιο έντιμος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης...
Όμως και τονίζω το ''όμως'', αυτή η εντιμότητα επιτάσσει την επίσημη εξήγηση και το ξεκαθάρισμα, προς όλους όσους διήνυσαν την πολιτική έρημο από το 2020 με τον Αλέξη Τσίπρα και έφτασαν στην διπλή ήττα του 2023...
Τα υπόλοιπα, οι παρουσιάσεις βιβλίων οι κλειστές παρέες, οι μικρές εκδηλώσεις, τα κέτερινγκ και τα τραπεζώματα είναι ημίμετρα και φαιδρότητες...
Η αλήθεια πρέπει να ακούγεται ανοιχτά και παντού, όπως έλεγε ο ηθοποιός Νίκος Καλογερόπουλος στην ταινία ''Άρπα Κόλλα''...
''Παντού ρε παντού... Στο εργοστάσιο, στον δρόμο, στην πλατεία, στο καφενείο, στο σινεμά, παντού...''.
0 Σχόλια