Υποψηφιότητα Τασούλα: Ο Μητσοτάκης υπό την ομηρία της σκληρής Δεξιάς

 

Γιατί αντί μιας κεντροαριστερής υποψηφιότητας προέκυψε ο Κώστας Τασούλας ως υποψήφιος της ΝΔ για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Με τον επικήδειo στη Μητρόπολη και με τη δήλωσή του αμέσως μετά την αναγγελία του θανάτου του Κώστα Σημίτη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε εμφανιστεί ως ο πολιτικός κληρονόμος του «εκσυγχρονισμού» και ο αυθεντικός εκφραστής του «μεσαίου χώρου». Η λογική συνέχεια αυτών των τοποθετήσεων θα ήταν μια υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Μια υποψηφιότητα που θα «ανάγκαζε» τον Ανδρουλάκη να την υπερψηφίσει και θα άνοιγε έναν καθαρό οδικό χάρτη προς τις κάλπες. Ο Μητσοτάκης θα πορευόταν προς τις κάλπες με βάση το δίλημμα «είτε με τη σταθερότητα του Κέντρου είτε με τις περιπέτειες των άκρων» και θα διαμόρφωνε μια τόσο ασφυκτική συνθήκη για το ΠΑΣΟΚ ώστε να το εντάξει σε κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», μετά τις δεύτερες εκλογές όταν θα ήταν εύκολο να καλλιεργηθεί ο ηθικός πανικός για τον κίνδυνο της «ακυβερνησίας».

Αυτή η στρατηγική που στηρίζεται στο δίπολο «Κέντρο-Σταθερότητα» ενέχει υψηλό ρίσκο λόγω των μεγάλων διαρροών της ΝΔ προς τα δεξιά. Ωστόσο, έχει πολύ καθαρό κι εύληπτο πολιτικό μήνυμα, κάτι που είναι εκ ων ουκ άνευ μιας πετυχημένης στρατηγικής. Επιπλέον, μπορεί να αποτελέσει το όχημα για τη συσπείρωση ισχυρών κέντρων οικονομικής και πολιτική εξουσίας.

Και ξαφνικά Τασούλας

Αντί λοιπόν μιας κεντροαριστερής υποψηφιότητας, μας προέκυψε ο Κώστας Τασούλας ως υποψήφιος της ΝΔ για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το πρόβλημα με τον Τασούλα δεν είναι μόνο ότι αποτελεί μια πολύ στενή (για την ακρίβεια, όσο πιο στενή γίνεται) κομματική υποψηφιότητα, η οποία είναι αδύνατο να υποστηριχθεί από άλλον πολιτικό χώρος.

Το μείζον ζήτημα είναι ότι δεν μπορεί να ενταχθεί σε κάποια συνεκτική πολιτική στρατηγική. Μια τόσο σκληρά νεοδημοκρατική υποψηφιότητα βρίσκεται σε ευθεία αντίφαση με τα ανοίγματα στο «μεσαίο χώρο». Αυτή η αντίφαση στέλνει αντικρουόμενα μηνύματα κι εν τέλει παράγει επικοινωνιακή χασμωδία - ό,τι χειρότερο δηλαδή. Αν στο Μαξίμου είχαν επιλέξει μια καθαρή δεξιά στρατηγική για να μαζέψουν τις ακροδεξιές διαρροές, θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο συγκρατημένη η τοποθέτηση Μητσοτάκη για τον Σημίτη. Αν από την άλλη, είχαν επιλέξει τη «στρατηγική του Κέντρου», θα έπρεπε να είχαν προτείνει πρόσωπο από την Κεντροαριστερά. Τασούλας και «εκσυγχρονισμός» δεν πάνε μαζί.

Η αδυναμία του πρωθυπουργού

Είναι προφανές ότι το επιτελείο του Μαξίμου αντιλαμβάνεται την αντίφαση μεταξύ «στρατηγικής του Κέντρου» και υποψηφιότητας Τασούλα. Είναι εξίσου προφανές ότι έχει επίγνωση ότι πρόκειται για υποψηφιότητα κομματικής περιχαράκωσης και όχι πολιτικού ανοίγματος. Εύλογο είναι λοιπόν το συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός φοβήθηκε τις διαρροές στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του. Οι βουλευτές της ΝΔ φαίνεται ότι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν «να πάρουν πάνω τους» μια υποψηφιότητα πέρα από το χώρο της ΝΔ.

Η επιλογή Τασούλα δείχνει λοιπόν ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε να μην πάει κόντρα με τη «βαθιά ΝΔ». Αυτή όμως η επιλογή εκπέμπει αδυναμία και στέλνει το μήνυμα ότι ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε πολιτική ομηρία από τη σκληρή Δεξιά.

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε διεξοδικά γιατί η αδυναμία και η πολιτική ομηρία δεν συνιστούν ποτέ τις πρώτες ύλες μιας νικηφόρας στρατηγικής…

Γιάννης Αλμπάνης dnews.gr