Η ομιλία του Χρήστου Κηπουρού στη βουλή για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων στις 24 Φεβρουαρίου 1994.

 

Ο πρώην βουλευτής Έβρου του ΠΑΣΟΚ Χρήστος Κηπουρός, στήριξε μέσα και έξω από τη βουλή το αίτημα για την ιστορική μνήμη της αναγνώρισης από το Ελληνικό κοινοβούλιο της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου 

Από τα πρακτικά της βουλής παραθέτουμε την ομιλία του Χρήστου Κηπουρού στις 24 Φεβρουαρίου 1994: 

Πρόεδρος της Βουλής 

ο κ. Κηπουρός έχει το λόγο.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ: : Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν από την ανάπτυξη της ομιλίας μου, ήθελα να κάνω 4 συγκεκριμένα σχόλια, που αφορούν τα εξής: Πρώτον, την περίοδο αρκετά χρόνια πριν, αυτή η ιδέα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που αναδεικνυόταν διανοητικά και πολιτικά, συνάντησε ένα περιβάλλον όχι φιλικό. Να μην επεκταθούμε περισσότερο σ’ αυτό. Είναι λοιπόν νομίζω γνωστό σε όσους έχουν μνήμη και σε όσους δεν το ξέρουν, μπορούν να το πληροφορηθούν, ποιος χώρος γέννησε και μεγάλωσε όχι μόνο αυτήν την ιδέα. Σήμερα βέβαια μπορεί να εμφανιστούν πολλές διεκδικήσεις πατρότητας, αλλά υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα προς την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας: Γιατί δεν έφερε μέχρι χθες το θέμα αυτό στη Βουλή; Γιατί αυτός που το φέρνει σήμερα είναι η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Είναι μεγάλη τιμή γι’ αυτήν και νομίζω ότι αξίζει συγχαρητήρια. (Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο Ε’ Αντιπρόεδρος της Βουλής, κ. ΝΙΚΗΤΑΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ) Θετική είναι η σημερινή στάση της Πολιτικής Άνοιξης. Νομίζω όμως ότι αν κανείς παρατηρήσει, δεν έχει άποψη για τη γενοκτονία, γιατί αν είχε, δεν θα αποκαλούσε παλιννοστούντες τους Πόντιους πρόσφυγες. Δεν θα το ηύρε αυτό ο σημερινός Αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης, ούτε βεβαίως θα το στελέχωνε με 250 και πλέον Καλαματιανούς. Ένα τελευταίο σχόλιο θα κάνω για όσα αναπτύχθηκαν από την πλευρά του ΚΚΕ. Νομίζω, ότι αυτή η παράταξη, αυτός ο κόσμος παραμένει πολιτικά εξαρτημένος από μερικά ιστορικά σύνδρομα. Και νομίζω ότι δεν συμφωνεί ο κόσμος της Αριστεράς με αυτές τις απόψεις, που εκφράζονται από τους εκπροσώπους της Αριστεράς μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Νομίζω ότι όταν δείχνουμε προς τα έξω ότι μεταξύ μας έχουμε τέτοιες αγεφύρωτες διαφορές, ο μόνος που θα ικανοποιείται θα είναι ένας τούρκος διπλωμάτης που καθόταν απέναντι και φωτογράφιζε στην αρχή της ομιλίας τους Βουλευτές και βεβαίως τον κ. Χαραλαμπίδη με τον κ. Νεοκλή Σαρρή που καθόταν σ’ εκείνην την πτέρυγα. Μπαίνοντας στο θέμα μου δεν θα πω πολλά πράγματα και θα φροντίσω να ανταποκριθώ στην έκκληση, που έκανε ο Πρόεδρος της Βουλής. Εμείς σαν Έθνος, νομίζω ότι είμαστε δυο κύριες κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία αφορά τα κομμάτια εκείνα του Ελληνισμού που παρ’ όλο ότι υπέστησαν αδικήματα, διώξεις, καταναγκασμούς, βία κ.λπ., ειδικό τον τελευταίο αιώνα, έχουν διατηρήσει μια μικρή πατρίδα. Έχουν υποστεί διχοτομήσεις, ο ηπειρωτικός Ελληνισμός, ο μακεδονικός, ο θρακικός, ο κυπριακός και γιατί αν θέλετε πρέπει να τονίσω ότι το μοντέλο "Κύπρος" που επιχειρεί σήμερα η Τουρκία να το διεκδικεί στο χώρο της δυτικής Θράκης, έχει ένα ιστορικό προηγούμενο. Στην Κύπρο είχε πρωτοεφαρμοστεί το μοντέλο "Θράκη", γιατί όπως ξέρουμε όλοι μας και όσοι μελετούν την ιστορία η Θράκη έχει διχοτομηθεί κατά το παρελθόν. Έτσι λοιπόν, αυτό το κομμάτι του Ελληνισμού σήμερα συμπαραστέκεται και αναγνωρίζει την ιστορική ανάγκη, να αναγνωριστεί η γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού, που είναι ένα άλλο κομμάτι, που ανήκει στον ανατολικό Ελληνισμό, που σύμφωνα με το άρθρο 2 της σύμβασης του ΟΗΕ υπέστη το αδίκημα της γενοκτονίας. Ειδικότερα, ο ποντιακός Ελληνισμός που το ολοκαύτωμά του σήμερα αναγνωρίζει η Βουλή των Ελλήνων, δίνει μια γραμμή π.χ. ακόμα και στην Ακαδημία Αθηνών, να ανακαλέσει εκείνα τα βραβεία που αφειδώς προσέφερε σε ιστορικά συγγράμματα, τα οποία την ποντιακή γενοκτονία την αναφέρουν παραχαραγμένα και μάλιστα είναι και ελληνικά. Επίσης, η σημερινή αναγνώριση δεν μπορεί να περιοριστεί στο επίπεδο του δικαίου της ηθικής και της ιστορικής μνήμης. Επειδή περικλείει μια τεράστια δυναμική από τη μια πλευρά αποτελεί εγγύηση πρόληψης νέων αδικημάτων -βλέπε Κουρδιστάν- και από την άλλη πλευρά μέσα στον Ελληνισμό δίνει τη δυνατότητα να χαραχθεί ένα εθνικό σχέδιο αξιοπρέπειας. Σημείο αυτού του σχεδίου αξιοπρέπειας είναι η πρόταση και η εισηγητική έκθεση, που έκανε το Υπουργείο των Εσωτερικών για την αποδοχή της κατασκευής της νέας ποντιακής πόλης της Ρωμανίας. Αν μη τι άλλο, το Ελλαδικό κράτος ν’ αρθεί στο ύψος των περιστάσεων έστω εκείνου του κράτους του 1923 που είχε κτίσει τη Νέα Ορεστιάδα και τότε ίσως θα υπήρχαν αντιρρήσεις για το αν θα γίνει γκέτο ή για το αν θα γίνει κάτι άλλο η πόλη της Ορεστιάδας. Και όμως σήμερα είναι και βιτρίνα του Ελληνισμού, αλλά και αντίπαλο δέος απέναντι στην Αδριανούπολη. Τελειώνοντας επειδή πιστεύω ότι το κεντρικό αυτό αίτημα όλων των ποντιακών οργανώσεων σήμερα αποτελεί πλέον και πολιτική απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου μαζί με την τιμή που ανήκει στη Κυβέρνηση την χρεώνει και με μια μεγάλη υποχρέωση. Να φέρει το ζήτημα της γενοκτονίας των Ποντίων στους διεθνείς οργανισμούς, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και παράλληλα να ζητήσει την αναγνώρισή τους από το υπεύθυνο για τη γενοκτονία τουρκικό ρατσιστικό και φασιστικό κράτος. (Χειροκροτήματα από την Πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)