Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και η υποκρισία των «αποστάσεων» - Γράφει ο Λάμπρος Παπαδής

 

Τα τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε με μια αίσθηση πολιτικής αποστροφής αλλά και ειρωνείας το φαινόμενο αρκετών πρώην υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να υψώνουν τώρα φωνή καταγγελίας απέναντι στον άνθρωπο χάρη στον οποίο βρέθηκαν στα έδρανα της εξουσίας: τον Αλέξη Τσίπρα. Άνθρωποι που χρωστούν την πολιτική τους ύπαρξη στην άνοδο εκείνου του 40χρονου τότε ηγέτη, που το 2015 τόλμησε να ταράξει τα νερά ενός κατεστημένου δύο αιώνων, επιχειρούν σήμερα να ξαναγράψουν την Ιστορία — και μάλιστα παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως «διαφωνούντες», «προοδευτικούς», «δικαιωμένους».

Η αλήθεια όμως είναι απλή και γνωστή: χωρίς τον Τσίπρα, οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα είχαν υπάρξει ποτέ στο δημόσιο προσκήνιο. Δεν θα είχαν σταθεί πίσω από το κυβερνητικό τραπέζι, δεν θα είχαν υπογράψει υπουργικές αποφάσεις, ούτε θα είχαν γευτεί τη δύναμη της πολιτικής. Και σήμερα, αφού όλα τελείωσαν, σπεύδουν να αποκηρύξουν εκείνον που τους ανέδειξε — μόνο και μόνο για να διασώσουν προσωπικές φιλοδοξίες ή να κερδίσουν λίγα λεπτά προβολής σε ένα τοπίο όπου η Αριστερά αναζητά ξανά ταυτότητα.

Η περίπτωση Τσίπρα είναι σπάνια στην ελληνική πολιτική. Όχι μόνο γιατί κυβέρνησε σε συνθήκες πρωτοφανούς πίεσης, αλλά γιατί, παρά τα λάθη, απέδειξε πως διαθέτει ηγετικό ένστικτο, πολιτική διορατικότητα και ικανότητα επικοινωνίας που κανείς άλλος της γενιάς του δεν έχει. Ο ίδιος έπεσε όρθιος — και τώρα επανέρχεται όχι ως πολιτικός του παρελθόντος, αλλά ως η μοναδική φιγούρα που μπορεί να δώσει ξανά νόημα στην έννοια της προοδευτικής διακυβέρνησης.

Η κοινωνία τον περιμένει. Όχι ως «σωτήρα», αλλά ως εκείνον που τόλμησε να αμφισβητήσει τις «βεβαιότητες» των ισχυρών, να βάλει φρένο στη διαπλοκή και να υπερασπιστεί τους αδύναμους όταν η χώρα βρισκόταν στα γόνατα. Και όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τον εμφανίσουν ως «παρελθόν», οι ίδιοι αποδεικνύουν ότι παραμένει το πιο ζωντανό πολιτικό παρόν.

Η πολιτική δεν συγχωρεί την αχαριστία. Ούτε τις μεταμορφώσεις όσων αλλάζουν στάση ανάλογα με το ρεύμα. Ο Τσίπρας δεν είναι αλάνθαστος — αλλά κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί ότι στάθηκε απέναντι σε μια ολόκληρη Ευρώπη και πάλεψε, χωρίς να φοβηθεί το πολιτικό κόστος. Όσοι σήμερα τον κατακρίνουν, ας αναρωτηθούν: πού ήταν όταν εκείνος διαπραγματευόταν νύχτες ολόκληρες στις Βρυξέλλες για να κρατήσει τη χώρα όρθια; Πού ήταν όταν δεχόταν τα χτυπήματα από δεξιά και αριστερά, υπερασπιζόμενος την κοινωνική πλειοψηφία;

Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι προσωπικό στοίχημα. Είναι πολιτική αναγκαιότητα. Γιατί η χώρα έχει ξανακυλήσει στη διαφθορά, στην αλαζονεία της εξουσίας, στην κοινωνική ανισότητα. Και μόνο ένας ηγέτης που έχει δοκιμαστεί, που έχει κυβερνήσει και που μπορεί να ξαναμιλήσει με τους ανθρώπους χωρίς μεσολαβητές, μπορεί να ξαναχτίσει την ελπίδα.

Ο Τσίπρας επιστρέφει, λοιπόν — όχι για να δικαιωθεί, αλλά για να θυμίσει σε όλους, φίλους και αντιπάλους, πως η Ιστορία δεν γράφεται από τους αποστάτες, αλλά από εκείνους που δεν εγκαταλείπουν.