Eurofighter: Ο Σημίτης τους έδωσε την «χαριστική βολή» και 25 χρόνια μετά ο Ερντογάν τους δίνει «φιλί ζωής»

 

Με την αγορά Eurofighter η Τουρκία επιτυγχάνει την είσοδο στο SAFE από την πίσω πόρτα, τις βιομηχανικές εμπειρίες για το KAAN και πληρώνει με 70 δισ. την επαναφορά της στην Ευρώπη.

Δήμος Βερύκιος στο ieidiseis.gr

Με καθυστέρηση μισού αιώνα σε σχέση με την ελληνική Πολεμική Αεροπορία εισέρχεται στην πολυτυπία μαχητικών αεροσκαφών η Τουρκική Αεροπορία. Και οι δύο χώρες της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, μέλη του ΝΑΤΟ, με κατ εξοχήν αμερικανικό αεροπορικό στόλο αναγκάζονται και στρέφονται στην ευρωπαϊκή αγορά εξ αιτίας του εμπάργκο που για διαφορετικούς λόγους έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ στην μεν Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 που λόγω του παρατεταμένου πολέμου στο Βιετνάμ με την εικοσαετή εμπλοκή της Αμερικής σε αυτόν, είχαν σταματήσει οι εξαγωγές μαχητικών αεροσκαφών σε τρίτες χώρες και στη δε Τουρκία για την επιμονή της να διατηρεί στο έδαφος της τους Ρωσικούς S-400.

Η Χούντα το 1972 αρχίζει διαπραγματεύσεις με τη γαλλική Dassault για την αγορά Mirage F1, ανταγωνιστικά προς το αμερικανικό F-4 Phantom II. Ένα χρόνο μετά το 1973 υπογράφεται η σύμβαση προμήθειας 40 Mirage F1CG (C = Chasse = μαχητικό, G = Grèce). Ήταν η πρώτη εξαγωγική παραγγελία του τύπου μετά τη Γαλλία. Η παραγωγή των ελληνικών Mirage F1 ξεκινά στη Γαλλία το 1974 και επιταχύνεται εξ αιτίας της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Το 1975 γίνεται η πρώτη άφιξη Mirage και τρία χρόνια μετά το 1978 γίνεται η πλήρης επιχειρησιακή ένταξη στην 114 Πτέρυγα Μάχης στην Τανάγρα.

Η ένταξη ενός καινούργιου τύπου μαχητικού αεροσκάφους που λειτουργεί και συντηρείται με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία, κάθε άλλο παρά είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτείται τουλάχιστον μια πενταετία προσαρμογής και εκπαίδευσης. Τις ίδιες και ίσως περισσότερες δυσκολίες από εκείνες που συνάντησε η ελληνική Πολεμική Αεροπορία αναμένεται να αντιμετωπίσει και η Τουρκική Αεροπορία με την ένταξη σε αυτήν των είκοσι Eurofighter.

Με την ιδέα αγοράς Eurofighter φλέρταρε και η Ελλάδα την περίοδο εκπνοής του 20ου Αιώνα κατά την πενταετία 1997- 2002. Η Γερμανία εκ των τεσσάρων ευρωπαϊκών χωρών που συμμετέχουν στο κονσόρτιουμ συμπαραγωγής του ευρωμαχητικού είχε αναλάβει την προώθηση του στην Ελλάδα ρίχνοντας άφθονο χρήμα για την εξαγορά συνειδήσεων στην πολιτική και τη δημοσιογραφία.

Το payroll της Γερμανίας για την προώθηση του Eurofighter στην Ελλάδα καταγράφεται στη σύγχρονη ιστορία και περιέχει ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις.

Το Βερολίνο θεωρούσε σίγουρο ότι η κυβέρνηση Σημίτη λόγω των στενών σχέσεων που διατηρούσε με την Καγκελαρία θα επέλεγε τα Eurofighter έναντι των αμερικανικών F-15 και των Γαλλικών Rafale που ήδη είχαν κυκλοφορήσει στην παγκόσμια αγορά. Τελικώς το 2002 εν μια νυκτί το Μέγαρο Μαξίμου δια στόματος Νίκου Θέμελη ανακοινώνει ότι εγκαταλείπεται η ιδέα απόκτησης Eurofighter και η Ελλάδα θα περιοριστεί στα αμερικανικά F-16 και τα γαλλικά Mirage 2.000-5.

Επιπλέον, με εισήγηση του Θόδωρου Τσουκάτου, ο πρωθυπουργός απορρίπτει την πρόταση Τσοχατζόπουλου για προμήθεια αμερικανικών F-15 λέγοντας την ιστορική φράση «Αν αφήσουμε τον Άκη να πάρει τα F-15 στη συνέχεια θα μας πάρει και το κόμμα» υπονοώντας ότι θα βγάλει τόσα πολλά που θα μπορεί εξαγοράσει τους πάντες μέσα στο κόμμα για να γίνει αρχηγός. Ωστόσο, η απόρριψη των Eurofighter από την ελληνική Πολεμική Αεροπορία στηρίχτηκε σε πέντε επιχειρησιακούς λόγους.

Γιατί δεν πήρε η Ελλάδα Eurofighter

1. Η βασικότερη επιχειρησιακή αδυναμία του Eurofighter ήταν οι περιορισμένες δυνατότητες σε αποστολές αέρος – εδάφους. Οι αναγκαίες βελτιώσεις ώστε να φτάσουν στο επίπεδο των αμερικανικών μαχητικών 4ης γενιάς θα ήταν αρκετά κοστοβόρες σε χρόνο και σε χρήμα.

2. Το Eurofighter για να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες επιχειρήσεις απαιτήσεις, ενός δικτυοκεντρικου πολέμου, απαιτείται πλήρης εκσυγχρονισμός των υπολογιστών μάχης του cockpit. Ο πιο γρήγορος υπολογιστής θα κερδίσει!

Για παράδειγμα, ο χειριστής του Rafale σε αντίθεση με το Eurofighter έχει μπροστά του μόνο μια ηλεκτρονική οθόνη συνδεδεμένη με υπερσύγχρονους υπολογιστές που επεξεργάζονται με ταχύτητα και ακρίβεια όλα τα δεδομένα του πεδίου μάχης παρέχοντας τη δυνατότητα στον χειριστή να μην αποσπάται η προσοχή του σε διαφορετικές οθόνες και να υπερέχει στο πεδίο της μάχης και να επιφέρει το πρώτο χτύπημα. Το «μάτι» του Rafale βλέπει και χτυπάει τον στόχο από απόσταση 20-25 μιλίων.

3. Ο οπλισμός των Eurofighter εξαρτάται από τη Γαλλία που ωστόσο παράγει τα δικά της μαχητικά Mirage-Rafale τα οποία φέρουν τα πιο προηγμένα όπλα (scalp / Meteor) για την παραγωγή και την εξαγωγή των οποίων τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει η Γαλλία. Εάν η Ελλάδα επέλεγε τα Eurofighter έναντι των Rafale ήταν βέβαιο ότι η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία θα στερούνταν σήμερα τα δύο υπερόπλα (scalp /Meteor)

4. Το Eurofighter σε σύγκριση με τα Γαλλικά (Mirage-Rafale) και τα αμερικανικά μαχητικά (F-16 & F-35) πέραν του οπλισμού υστερούν σημαντικά στον εφοδιαστικό τομέα. Για το Eurofighter τα ανταλλακτικά προέρχονται από τέσσερις διαφορετικές χώρες (Αγγλία-Γερμανία- Ισπανία-Ιταλία) με διαφορετική νομοθεσία και χωρίς ενιαία ευρωπαϊκή εφοδιαστική αλυσίδα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στην πορεία να προκαλείται κομφούζιο! Μια μάχη κρίνεται από την αξιοπιστία της εφοδιαστικής αλυσίδας και τη δυνατότητα απόκτησης ανταλλακτικών την κρίσιμη στιγμή!

5. Υπέρογκο το κόστος αγοράς των Eurofighter σε σχέση με το κόστος των αμερικανικών και των Γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών. Για παράδειγμα, ανακοινώθηκε στην Τουρκία ότι για την απόκτηση 20 Eurofighter θα δαπανηθούν 10,7 δισ. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε ένα Eurofighter θα κοστίσει 470 εκατομμύρια ευρώ το καθένα τη στιγμή που η τιμή του αμερικανικού 5ης γενιάς F-35 κυμαίνεται στα 200 εκατομμύρια! Δηλαδή διπλάσια τιμή έχει το Eurofighter σε σχέση με την τιμή του F-35.

Ωστόσο, με την αγορά των είκοσι Eurofighter η Τουρκία επιτυγχάνει την ενίσχυση του αεροπορικού στόλου της, την είσοδο στο SAFE από την πίσω πόρτα, τις βιομηχανικές εμπειρίες για το KAAN και πληρώνει με 70 δισ. την επαναφορά της στην Ευρώπη.