Ο Ζελένσκι «έφτυσε» κατάμουτρα Κύπρο, Μητσοτάκη, Τασούλα

 

Η εικόνα της ελληνικής ηγεσίας να υποδέχεται τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι με ύφος τελετουργικής ευφορίας θα μπορούσε να προκαλέσει μόνο θυμηδία, αν δεν αποκάλυπτε κάτι βαθύτερα προβληματικό: μια κυβέρνηση που επιμένει να μοιράζει σύμβολα, χειροκροτήματα και ευχές χωρίς να απαιτεί ούτε τα στοιχειώδη ανταλλάγματα για τα εθνικά της συμφέροντα.

Ο διεφθαρμένος πρόεδρος της Ουκρανίας βρέθηκε στην Αθήνα ως τιμώμενος σύμμαχος (από πότε ένας απατεώνας μπορεί να απολαμβάνει τέτοιες τιμές, είναι κάτι, που ειλικρινά με ξεπερνά), άκουσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό να επαναλαμβάνουν -με μια σχεδόν απεγνωσμένη εμμονή- τον παραλληλισμό Ουκρανικού και Κυπριακού, και ωστόσο ο ίδιος επέλεξε τη σιωπή. Κανένας υπαινιγμός, καμία έστω συμβολική αναφορά στην τουρκική κατοχή. Ούτε καν μια τυπική φράση αλληλεγγύης.

Αντί για αυτό, ο Ζελένσκι προτίμησε να ευχαριστήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Ντόναλντ Τραμπ για το σχέδιο ενεργειακού ανεφοδιασμού της Ουκρανίας. Η ελληνική πλευρά, αντί να διεκδικήσει πολιτικό κεφάλαιο, έμοιαζε να αρκείται στον ρόλο του πρόθυμου μεσολαβητή ενεργειακών διευθετήσεων, με το βλέμμα στραμμένο περισσότερο σε διεθνείς ισορροπίες παρά σε εθνικά κεκτημένα. Η παρουσία στο Μέγαρο Μαξίμου αμερικανικών πολιτικών παραγόντων και της ίδιας της Γκίλφοϊλ, που μάλλον προωθούν τα δικά τους στρατηγικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, ενίσχυσε την εντύπωση ότι η Αθήνα προσπαθεί να φανεί αρεστή στον Τραμπ και ουδόλως ενδιαφέρεται για την ευημερία του ελληνικού λαού.

Η δε ρητορική περί «ομοιότητας» Κύπρου–Ουκρανίας φάνηκε περισσότερο εργαλείο εσωτερικής κατανάλωσης παρά πραγματικής διπλωματικής πίεσης. Διότι αν πράγματι η ελληνική ηγεσία το πίστευε, θα απαιτούσε από τον κλόουν Ζελένσκι μια ρητή θέση όχι για να αλλάξει ο κόσμος, αλλά για να μην ταπεινώνεται η χώρα που τον στηρίζει σε όλα τα επίπεδα εδώ και χρόνια.

Το αποτέλεσμα; Ένας επισκέπτης που πήρε όσα ήθελε, μια κυβέρνηση που μοιάζει ικανοποιημένη με την εικόνα και όχι την ουσία, και μία ελληνική κοινωνία που πλέον, ολοένα και περισσότερο, μισεί τον Ζελένσκι αλλά και την κυβέρνηση των Αθηνών που τον στηρίζει.

Δημήτρης Δοντάς  στο 1voice.gr