Γιατί ο Τσίπρας ξαναγίνεται σημείο αναφοράς, παρά την κριτική Σακελλαρίδη - Γράφει ο Λάμπρος Παπαδής

 

Η συζήτηση που άνοιξε ξανά στον προοδευτικό χώρο με αφορμή την πολιτική επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι απλώς μια ακόμη εσωτερική αντιπαράθεση. Είναι, βαθύτερα, η έκφραση ενός διλήμματος που εδώ και χρόνια βασανίζει την ελληνική Αριστερά: θα επιλέξει τον δρόμο της ανασυγκρότησης, της αυτοπεποίθησης και της διεκδίκησης ή θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε μια κουλτούρα ήττας και διαρκούς αυτοακύρωσης;

Η πρόσφατη ανάρτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, με την οποία εξαπολύει μια συνολική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στον ίδιο τον Τσίπρα, έρχεται να προστεθεί σε μια ολόκληρη παράδοση εσωστρεφούς πολιτικής που, αντί να οικοδομεί, γκρεμίζει. Η κριτική είναι –και πρέπει να είναι– στοιχείο της Αριστεράς. Όμως άλλη είναι η κριτική που παράγει πολιτική υπέρβαση και άλλη εκείνη που ανακυκλώνει την απογοήτευση, χωρίς να προσφέρει διέξοδο.

Η παρέμβασή του, παρά τον ποιητικό τόνο της, συνοψίζει ένα παράδοξο: από τη μία αναγνωρίζει τις ιστορικές κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν μέσα από την πολιτική ηγεσία Τσίπρα, ενώ από την άλλη υποστηρίζει πως το ίδιο αυτό πολιτικό κεφάλαιο αποτελεί εμπόδιο για μια νέα αρχή. Πρόκειται για μια αντίφαση που αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη σύγχυση στον χώρο της Αριστεράς: την αδυναμία διάκρισης ανάμεσα στην κριτική και στην αποδόμηση.

Η πολιτική πραγματικότητα όμως δεν επιτρέπει τέτοιου τύπου αμφιθυμίες. Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη βαθύτερη συντηρητική παλινόρθωση από τη Μεταπολίτευση και μετά. Οι πολίτες που αισθάνονται προδομένοι από την αλαζονεία και τις αυθαιρεσίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν έχουν την πολυτέλεια να παρακολουθούν άγονες εσωτερικές διαμάχες. Έχουν ανάγκη από μια αξιόπιστη, ριζοσπαστική και δυναμική εναλλακτική.

Και αυτό ακριβώς είναι το κενό που επιχειρεί να καλύψει ο Αλέξης Τσίπρας.

Όχι μέσα από μια «μεσσιανική» επιστροφή, όπως υποστηρίζει ο Σακελλαρίδης, αλλά ως φυσική απάντηση σε μια κοινωνική και πολιτική απαίτηση: την ανάγκη να συγκροτηθεί εκ νέου ένας προοδευτικός πόλος που να μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Δεξιάς.

Η πολιτική του εμπειρία, η απήχησή του σε κρίσιμα κοινωνικά στρώματα και η ικανότητά του να παράγει ελπίδα –ένα στοιχείο που σήμερα σπανίζει δραματικά– δεν αποτελούν βαρίδια. Αντιθέτως, είναι τα αναγκαία εργαλεία για να ανασυγκροτηθεί το προοδευτικό στρατόπεδο.

Αν κάτι έχει ανάγκη η Αριστερά σήμερα, δεν είναι μια αέναη συζήτηση περί καθαρότητας ή μια ακόμη εσωτερική ψυχοθεραπεία. Είναι μια ισχυρή αφήγηση που να εμπνέει, μια ηγεσία που να ενώνει και μια πολιτική στρατηγική που να μετακινεί το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης. Ο Τσίπρας μπορεί –και έχει αποδείξει ότι μπορεί– να το κάνει αυτό.

Η επίθεση Σακελλαρίδη, όσο καλογραμμένη κι αν είναι, μοιάζει περισσότερο με μια άρνηση να αναγνωριστεί η πραγματικότητα: ότι χιλιάδες πολίτες ξαναβλέπουν στο πρόσωπο του Τσίπρα μια προοπτική. Όχι γιατί αγνοούν τα λάθη του παρελθόντος, αλλά γιατί γνωρίζουν ότι κανείς άλλος στον χώρο δεν έχει σήμερα τη δύναμη να σταθεί απέναντι στη δεξιά ηγεμονία.

Το στοίχημα για τη Νέα Αριστερά δεν είναι να επαναλαμβάνει τους γνωστούς διχασμούς, αλλά να συγκροτήσει έναν χώρο που θα μπορεί να συγκινεί, να εμπνέει και να νικά. Και αυτό, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, περνά μέσα από την πολιτική παρουσία του Αλέξη Τσίπρα.