Πώς τα media μετέτρεψαν τον λοιδορούμενο Αλαβάνο σε “μέντορα” για να πλήξουν τον Αλέξη Τσίπρα - Γράφει ο Λάμπρος Παπαδής

 

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Αλέκου Αλαβάνου, σύμφωνα με τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας «πρόδωσε την Αριστερά και τον ελληνικό λαό» και θα όφειλε «γονατιστός να ζητήσει συγγνώμη», δεν αποτελούν ούτε ριζοσπαστική πολιτική ανάλυση ούτε κάποια τολμηρή αυτοκριτική προσέγγιση για την πορεία της Αριστεράς. Αντίθετα, λειτουργούν ως μια φτηνή καρικατούρα πολιτικής κριτικής, που εξυπηρετεί μόνο όσους αναζητούν πρόθυμες φωνές για να πλήξουν τον μοναδικό ηγέτη της αριστεράς των τελευταίων δεκαετιών που κατάφερε να μετατρέψει έναν κατακερματισμένο πολιτικό χώρο σε δύναμη κυβερνησιμότητας.

Και εδώ βρίσκεται η ουσία: ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε από τον Αλέκο Αλαβάνο ένα κόμμα καθηλωμένο στο 3%, παγιδευμένο σε μια διαρκή αυτοαναφορικότητα, δίχως πραγματικό άνοιγμα στην κοινωνία και με μηδαμινή δυνατότητα να αρθρώσει πειστικό κυβερνητικό λόγο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον παρέδωσε ο Αλαβάνος, ήταν μια συμμαχία σε μόνιμη κρίση ταυτότητας. Όταν ο Τσίπρας ανέλαβε τα ηνία, χρειάστηκε να συγκρουστεί με στεγανά, να ανοίξει το κόμμα στον κόσμο, να μιλήσει με τους ανθρώπους που η Αριστερά κάποτε θεωρούσε δεδομένους αλλά είχε προ πολλού χάσει. Και πέτυχε κάτι ιστορικό: την άνοδο της Αριστεράς στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στη συνέχεια στη διακυβέρνηση της χώρας.

Είναι πραγματικά ειρωνικό –αν όχι θλιβερό– πως αυτή η αδιαμφισβήτητη ιστορική τομή δεν προκαλεί στον Αλαβάνο στοιχειώδη αυτοκριτική για το δικό του πολιτικό αδιέξοδο, αλλά μια εμμονική ανάγκη να ξαναγράψει την ιστορία μέσα από το πρίσμα της προσωπικής του πικρίας. Και ακόμη ειρωνικότερο ότι οι απόψεις αυτές αναπαράγονται με ενθουσιασμό από τα ίδια μεγάλα media που κάποτε τον λοιδορούσαν.

Διότι εδώ ανακύπτει το δεύτερο –ίσως και σημαντικότερο– ερώτημα:

Δεν πονηρεύει τον Αλέκο Αλαβάνο το γεγονός ότι τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και έντυπα τον θυμούνται μόνο όταν θέλουν να χτυπήσουν τον Τσίπρα; Δεν τον προβληματίζει ότι η δημοσιότητα που του προσφέρεται έχει πλέον έναν και μόνο σκοπό: να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο απονομιμοποίησης της μοναδικής προσωπικότητας που κατάφερε να καταστήσει την Αριστερά υπολογίσιμο πόλο εξουσίας;

Γιατί όταν ο Αλαβάνος ήταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα ίδια αυτά media τον κατηγορούσαν για σχέσεις με την άκρα Αριστερά, για εμφυλιοπολεμική ρητορική, για πολιτική ανεπάρκεια, ακόμη και για... «κάλυψη κουκουλοφόρων». Ορισμένα έντυπα, μάλιστα, είχαν φτάσει στο σημείο να γράψουν μέχρι και για προσωπικά θέματα υγείας του – ένα επίπεδο καιροσκοπισμού που χωρίς ντροπή υπέγραψαν τότε για να τον απαξιώσουν πλήρως.

Αυτά τα ίδια media σήμερα τον παρουσιάζουν ως τον “σοφό γέροντα της Αριστεράς”. Τον καλούν στα στούντιο όχι για να σχολιάσει την κρίση δημοκρατίας, τις ανισότητες, το κοινωνικό κράτος που καταρρέει ή τις παθογένειες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όχι. Τον καλούν αποκλειστικά για ένα πράγμα: να επιτεθεί στον Τσίπρα. Κανένα κανάλι, κανένα έντυπο δεν ζητά από τον Αλαβάνο να τοποθετηθεί για το σκάνδαλο των υποκλοπών, για την εκτροπή, για τις πυρκαγιές, για το έγκλημα στα Τέμπη, για το δημοσιονομικό χάος. Η αποστολή είναι άλλη: να παίξει τον ρόλο του πολιτικού μάρτυρα που ήρθε δήθεν να «ξεμπροστιάσει» τον άνθρωπο που κατόρθωσε όσα ο ίδιος δεν κατάφερε ποτέ.

Δεν είναι κάπως παράξενο αυτό; Δεν προκαλεί έστω μια μικρή υποψία σκοπιμότητας;

Ή μήπως ο Αλαβάνος επιλέγει να μην το δει, γιατί ο ρόλος του τιμητή, έστω και καθυστερημένα, του προσφέρει επιτέλους την προσοχή που του αρνούνταν για χρόνια;

Η στάση του Αλαβάνου δεν πλήττει την Αριστερά· πλήττει τον ίδιο. Αποκαλύπτει μια διαδρομή που αντί να διαβάζει την πολιτική πραγματικότητα, αναμασά προσωπικές απογοητεύσεις. Ο Τσίπρας, με όλα τα λάθη και τις αντιφάσεις που μπορεί να του προσάψει κανείς, έφερε την Αριστερά στη διακυβέρνηση της χώρας για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αντί ο Αλαβάνος να το αναγνωρίσει ως κορυφαία πολιτική κατάκτηση για τον χώρο που υπηρέτησε, επιλέγει τη μικροψυχία.

Το ποιος ευεργέτησε ποιον στην πολιτική ιστορία της Αριστεράς είναι προφανές. Ο Τσίπρας δεν πρόδωσε ούτε την Αριστερά ούτε τον λαό. Αντίθετα, προσπάθησε να τους δώσει ρόλο σε μια Ευρώπη που είχε αποφασίσει να συντρίψει τη χώρα. Και όσοι σήμερα σπεύδουν να τον κατασπαράξουν, συχνά δεν το κάνουν από πολιτική διορατικότητα αλλά από την άνεση του εκ των υστέρων κριτή.

Ο Αλέκος Αλαβάνος, αντί να στοχαστεί πάνω στην ίδια του τη διαδρομή, μετατράπηκε σε χρήσιμο εργαλείο ενός μιντιακού συστήματος που μόνο έναν στόχο έχει: να μην ξανασηκώσει κεφάλι η προοδευτική παράταξη. Αν δεν το βλέπει, είναι τραγικό. Αν το βλέπει και το ανέχεται, είναι χειρότερο.

Και, όπως λέει ένα παλιό γνωμικό:

«Η ανικανοποίητη φιλοδοξία δεν οδηγεί ποτέ σε μεγαλείο· οδηγεί μόνο στη μικρότητα εκείνων που δεν άντεξαν να δουν άλλους να πετυχαίνουν εκεί όπου οι ίδιοι απέτυχαν.»