“Δεν τους ενόχλησε τόσο το ΌΧΙ άλλα το Δημοψήφισμα..”

 

Του Λάμπρου Παπαδή

Σήμερα είναι η μέρα σήμερα που θα διαβάσεις και θα ακούσεις διαφορά για ”κωλοτούμπες”, για πίσω ”Γιάννη τα καράβια..” και για μνημόνια… Κάποιος σοφός είχε πει ότι αυτός που φωνάζει πιο πολύ ότι δικαιώθηκε είναι αυτός που επιθυμεί όσο τίποτε να αποτύχει ένα εγχείρημα για να αποδείξει την μη απομυθοποίηση της δικής του υποτέλειας και ανικανότητας… Τι θα γινόταν άραγε εκείνο το βράδυ ή την επόμενη μέρα το πρωί αν το περήφανο Όχι του 61,3 % τηρούνταν κατά γράμμα ως πολιτικό όραμα; απλά η Δεξιά θα ερχόταν πιο γρήγορα στην εξουσία όπως και ήρθε 4,5 χρόνια μετά…

Αυτοί που φώναζαν “Βάστα Σόιμπλε..” κ’ “Μην διανοηθείτε να χαριστείτε στον Τσίπρα..” ένιωσαν να δικαιώνονται για όσα έλεγαν για ροζ συννεφάκια και για παράδοση άνευ όρων. Κανείς όμως μέσα στον κονιορτό της επικαιρότητας και των συστημικών ΜΜΕ του “Ναι” δεν είδε και δεν εξέτασε την αδίστακτη τακτική της Ε.Ε. και των ηγετικών ομάδων εκείνης της περιόδου, με την οικονομική και τραπεζική ασφυξία, με τις δηλώσεις ότι οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα, με τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη ότι καταλαβαίνουμε ότι έχετε κουραστεί και ότι 7 χρόνια κρίσης είναι πολλά…

Αλλά τόσα χρόνια μετά είμαι πιο σίγουρος από ποτέ ότι αυτό που ενόχλησε την εγχώρια και ευρωπαϊκή οικονομικό-πολιτική ελίτ του σκληρού Νεοφιλελευθερισμού δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα του ΌΧΙ όσο το Δημοψήφισμα που προκηρύχθηκε και η διαδικασία του… Άραγε σήμερα πείτε μου ποιο δημοψήφισμα έγινε για το ασφαλιστικό και τις συντάξεις; για το 8ωρο και τα εργασιακά και όπως πάμε σε λίγο και για το νερό… Ρωτήθηκε άραγε ξανά ποτέ πριν και μέχρι σήμερα αυτός ο λαός και αυτή η κοινωνία για το τι θέλει η’ μπορεί να πάθει…;

Ήταν κάτι ομολογουμένως που ούτε τα εγχώρια ΜΜΕ που παραδοσιακά γίνονται με τους καιρούς και τις αλλαγές κυβερνητικά αλλά τότε και για 4,5 χρόνια ήταν αντιπολιτευτικά και νυν πιο βασιλικά του γυμνού βασιλέως. Η παρουσία και η κορύφωση της επιλογής των Δημοκρατικών διαδικασιών αυτό τους ενόχλησε όλους, το γεγονός ότι μια κορυφαία διαδικασία μετά από 7 χρόνια κρίσης βρέθηκε στο επίκεντρο των Ευρωπαϊκών διαδικασιών, σε μια γηραιά ήπειρο που μέχρι τότε γνώριζε μόνο την λογική των αριθμών, την αυστηρή τήρηση των Δημοσιονομικών, την ευημερία της επενδυτικότητας και όχι των κοινωνιών και τέλος την τραπεζιτική λογική της οποίας μόνιμος υπηρέτης θα είναι η ίδια η πολιτική ελίτ…